Slap gelul

Hoofdofficier van justitie in Amsterdam René de Beukelaer vond het ‘te billijken’ dat demonstranten van Extinction Rebellion na verplaatsing door de politie geen extra straf kregen. De verplaatsing vond hij al straf genoeg. De op sociale media populaire politievakbondsman Maarten Brink was een beetje boos: “Daar denkt menigeen toch significant anders over! Ook onder veel politiemensen is er maar weinig begrip voor dit standpunt,” twitterde hij maandag. En terecht. 

Nog een voorbeeld: we hebben allemaal gezien hoe totaal ingepakte pro-Hamasdemonstranten keer op keer wegkomen met hun overtredingen. Identificatie is vaak onmogelijk, want onder een kaffiya is het moeilijk neus, kaaklijn en mond te onderscheiden. Maar bestuurders als burgemeester Femke Halsema achten een verbod op gezichtsbedekking bij demonstraties onnodig. Toch vraagt ieder weldenkend mens zich af waarom je, als je voor een bepaalde zaak wil opkomen, dat niet met open vizier kunt doen. Op nog geen enkele pro-Israëlische demonstratie heb ik ook maar één persoon met bedekt gelaat gezien. Terwijl we inmiddels weten dat als je een pro-Joods of pro-Israëlisch standpunt inneemt, er heel wat meer te vrezen valt van collega’s, buren, medestudenten, mede-ambtenaren en die Hamaslovertjes. 

Moties die de Tweede Kamer heeft aangenomen, worden tegengewerkt of simpelweg niet ten uitvoer gebracht. Zie bijvoorbeeld Samidoun: al in diverse landen verboden, mede omdat de organisatie fondsen zou werven voor het terroristische PFLP. Maar niet in Nederland. We staan erbij en kijken ernaar en hoewel we een rechtsgeoriënteerde Kamer en regering hebben, lijken andere bestuurlijke en juridische machten politieke besluiten op z’n minst niet serieus te nemen, wellicht zelfs actief tegen te werken. 

Scheefgroei zien we ook in Hilversum. Een enkele uitzondering daargelaten, wordt een Joodse Nederlander met een ferm standpunt niet meer aan de talkshowtafel uitgenodigd. We zien vooral representanten van de houding: laten we vooral lief zijn voor elkaar. Vooral niet zeggen waar het op staat. Naast de altijd weer uit de kast getrokken Natascha van Weezel hebben diverse omroepen een nieuwe lieveling, LJG-bestuurder Jaïr Stranders. Dat een groot deel van de Nederlands-Joodse kijkers zich keer op keer doodergert aan slap gelul terwijl pro-Palestijnse geluiden alleen maar op instemming kunnen rekenen, lijkt voor zogenaamd ‘serieuze’ nieuwsprogramma’s irrelevant. “Ik kijk helemaal niet meer,” is een opmerking die zo vaak wordt gehoord dat die niet meer anekdotisch kan zijn. 

Dit land gaat op vele vlakken kapot aan zachte heelmeesters. En de wonden stinken steeds erger.