Zelden zoveel misbruik gezien van het begrip ‘academische vrijheid’ als in de aanloop naar de lezing van een haatprediker aan de Radboud Universiteit. Deze Mohammed Khatib is oprichter van de terreurverheerlijkende pro-Palestijnse organisatie Samidoun (verboden in Duitsland, de VS en Canada) en onderhoudt banden met terreurorganisatie PFLP. Hij onderschrijft het geweld van Hamas en acht 7 oktober een feestelijke datum. Israël vindt hij een koloniaal project met inwoners die een legitiem doelwit van geweld zijn. Verheven academische gedachten, nietwaar?
Er kwam protest van studenten tegen deze waanzin: docenten die de rode loper uitrollen voor een terroristenvriend. Het bestuur van de universiteit deed niks. Toen Wilders zijn ‘minder, minder’-uitspraak deed, leidde de rector magnificus van de Radboud een cortège van verontwaardigden naar het politiebureau voor aangifte. Maar nu een Jodenhater die minder, minder ‘zionisten’ wil, studenten komt vergiftigen, blijven de Radboudbobo’s stil.
In de media en op de opiniepagina’s klonk gelukkig wel protest. Dat kon Radbouddocent Harry Pettit, die Hamas een warm hart toedraagt, niet hebben. Schande, brulde hij, de academische vrijheid wordt bedreigd. Nadat de regering eraan te pas moest komen om Khatib te weren, weten de Samidounvrienden nog zekerder: dit kabinet sloopt de academische vrijheid.
Hersenspoelen
Is die vrijheid daadwerkelijk in gevaar omdat de man die van pogroms droomt niet naar Nijmegen mocht komen om te zaniken dat het Palestijnse ‘verzet’ wordt ‘gecriminaliseerd’ (onderwerp van zijn lezing)? Geen sprake van. De academische vrijheid geldt voor docenten en hoogleraren, voor wetenschapsbeoefenaars, onderzoekers, voor het wetenschappelijk klimaat. Zij mogen niet gehinderd worden in hun werk en in de uiting van meningen, opdat ze in vrijheid, in een veilig en intellectueel veelzijdig klimaat wetenschap kunnen beoefenen. Maar de academische vrijheid heeft, net als de vrijheid van meningsuiting, wettelijke grenzen. Die stopt bij hetze, opruiing en oproepen tot geweld. Mohammed Khatib is geen wetenschapper, maar een agent van terroristische organisaties. Hij geeft niets om het academisch debat en waarheidsvinding. Op de universiteit komt hij niet voor de kennis, maar om te hersenspoelen. Een verbod op zijn komst hindert niet de wetenschap, maar slechts zijn eigen opruiing.
Ooit functioneerde het morele kompas van universiteitsbesturen nog. Maar alles is veranderd
Ooit was de maatschappelijke afkeer van zulke types vanzelfsprekend en breed gedragen; ooit functioneerde het morele kompas van universiteitsbesturen nog. Maar alles is veranderd, vandaar dat het kabinet moest ingrijpen om deze schande voor de verdwaasde universiteit te ‘fixen’. Deze tijd schreeuwt om zo’n gezaghebbende correctie. Vanwege de gierende Jodenhaat en de hypocrisie daaromtrent. Want die academische vrijheid die volgens de Petitten dezer wereld zo belangrijk is voor terroristenmakelaar Khatib, wordt Joodse studenten en docenten niet meer gegund.
Geweten
EW Magazine publiceerde een ontluisterend interview met VU-hoogleraar Joodse Studies Jessica Roitman, die de onveiligheid van Joodse docenten en studenten aan universiteiten helder beschrijft. Er waren collega’s die na 7 oktober niet meer met haar wilden samenwerken of afstand namen, letterlijk en figuurlijk. Het universiteitsbestuur sprak zich niet uit tegen het antisemitisme in huis. Uit onderzoek van Maastricht University blijkt dat Joden op meer universiteiten worden uitgesloten. Sommige studenten en docenten komen niet meer naar de campus, uit angst. Studenten durven hun mening niet meer te geven tijdens colleges van antisemitische docenten. Ze zijn bang voor treiterijen en slechte cijfers.
Het is niet te geloven dat universiteiten de waardigheid van Joodse studenten en docenten vertrappen en hun academische vrijheid schenden, want hier gebeurt dit wél. De Koninklijke Nederlandse Academie van Wetenschappen noemt zichzelf potsierlijk ‘stem, geweten en forum van de wetenschap’, maar de huidige Jodenhaat in academische kringen laat dat geweten kennelijk onberoerd, anders was er allang een krachtige veroordeling gekomen. Bij gebrek eraan dreigen Joden aan de universiteiten zo langzamerhand dezelfde ellende mee te maken als in de jaren dertig en veertig van de vorige eeuw. En dan durven de bloedbroeders van Hamas nog te krijsen over de ‘academische vrijheid’ van de schoelje die zij de universiteit binnenhalen – het instituut dat ze willen zuiveren van ‘zionisten’. Die slooplust is aan de winnende hand.
