Antisemitisch geweld treft dubbelhard. De eerste klap komt van de agressor die Joden wil vermoorden. De tweede klap komt van hen die ontkennen dat er iets ernstig aan de hand is, dat Joden in gevaar zijn, dat ze niet schuldig zijn aan wat hun wordt aangedaan. De eerste klap zal mensen doden. De tweede klap doodt alle hoop op een samenleving die enigszins deugt.
Na 7 oktober 2023 en 9 november 2024 zagen we hoe snel het ontkennen en vingerwijzen begint. In Israël waren ze de lichamen van de pogromslachtoffers nog aan het bergen, in Nederland klapte de straatmeute al voor Hamas, willigden burgemeesters antisemitische wensen van hun moslim-bevolking in en praatten ‘weldenkenden’ op televisie en in opiniefora de intifada van de ‘antizionisten’ goed. Het aantal antisemitische incidenten nam schrikbarend toe, van school tot universiteit, van nieuwsredactie tot kunstinstelling, van treinstation tot Schiphol. En de politiek sliep door, want zo gaat dat in Nederland: wij de-escaleren, om erger te voorkomen.
Ja maar
Na de klopjacht op Joden van 9 november in Amsterdam is het niet anders. Terwijl het gruwelijke nieuws tot je doordringt dat Marokkaanse straatcriminelen Israëlische voetbalsupporters insluiten, belagen, slaan, overrijden en in de gracht gooien, besef je tegelijk dat alles wat zal volgen nog meer pijn en wanhoop met zich meebrengt. Je vraagt je af wie het eerste relativerende ‘ja maar’ zal uitroepen of zal beweren dat alles de schuld was van de Israëlische voetbalsupporters. Alsof het niet genoeg is dat het stadsbestuur Joden niet kan verdedigen tegen een lynchmob en de burgemeester weigert vanwege dit wanbestuur af te treden, krijg je nog de schoffering van de ontkenning erbij.
Schoof was nog niet uitgepraat of het linkse establishment begon te krijsen over ophitsing
Schrijvers, journalisten, wetenschappers, academici, bestuurders van linkse signatuur klagen over het gebruik van het woord pogrom, over Israëlische voetbalsupporters, over Wilders en ‘Den Haag’ die olie of benzine op het vuur zouden gooien. Men vraagt zich niet af waarom er überhaupt vuur is, in deze vijandig gesegregeerde samenleving, waarin de politieke islam een parallelle werkelijkheid schept waarin het normaal is Joden te grazen te nemen. Vergeten zijn de schotelantennes, de haatpredikers, de jihadronselaars: ellende komt uitsluitend door Wilders.
Ook de premier werd beschuldigd van polarisatie. Afgelopen maandag hield die kalme, bedachtzame man een persconferentie waarop hij wijs en ferm vertelde dat we met ‘onversneden Jodenhaat’ te maken hebben en dat hij dat niet met tolerantie zal beantwoorden. Hij was nog niet uitgepraat of het linkse establishment begon te krijsen over ophitsing, snoeiharde retoriek en verdachtmaking van hele bevolkingsgroepen.
Ontkenningen
Wie was verantwoordelijk voor de Amsterdamse pogrom? Wie heeft in de dagen erna mensen die er Joods uitzagen staande gehouden voor paspoortcontroles? Wie onderhoudt verklikkersnetwerken in taxi-apps, hotels en winkels; wie heeft de tram op Plein 40-45 in brand gestoken? Laat het aan politiek correct Nederland over om u wijs te maken dat het de IDF, de voetbalsupporters, Wilders en Schoof waren. En dan is de smerigste leugen nog niet genoemd: de volharding dat het niet om antisemitisch geweld ging. Je kunt inmiddels de grachten dempen met deskundigen die aan talkshowtafels ontkenningen en verdraaiingen declameren. Omdat ze zichzelf getooid hebben met het ultieme morele gelijk, durven ze te beweren dat dit geweld niets te maken heeft met slechte integratie en de islam. Het is de schuld van de Joden.
Ook dit is een parallelle samenleving, waarin een ziekelijk wensdenken heerst dat Jodenhaat voedt. Want hoe moet je de ontkenning van Joods leed anders noemen? Wat is het anders dan risjes, die gretigheid waarmee ‘weldenkenden’ zich haasten de bedreigers en moordenaars van Joden te disculperen en aan alles een voor Joden schofferende draai te geven? Het is dit totale gebrek aan empathie dat mogelijk meer pijn doet dan een klap van scootertuig. Omdat het de misselijke kilte en onverschilligheid toont van een samenleving die vindt dat Joden mogen creperen, als de rest maar rust krijgt.
