‘Ik zat op een basisschool met hoge hekken en muren eromheen. Niemand kon er zomaar in en uit. Er stonden gepantserde auto’s en mannen met automatische wapens voor de deur. Wij mochten niet met de avondvierdaagse meedoen, dat was te gevaarlijk. Als we naar de schooltuintjes gingen, kozen onze bewakers niet de snelste, maar de veiligste route. Om de hoek van mijn huis werd een aanval gepleegd op een restaurant. Zo ben ik als Joodse jongere opgegroeid in Amsterdam-Zuid.’
Zo begon ik mijn verhaal in de speechwedstrijd van Op weg naar het Lagerhuis van BNN-Vara. Dat ik de kwartfinale bereikte, kwam doordat het gegeven het publiek aangreep. Veel Nederlanders hadden er in 2021 nog geen flauw benul van dat dit de realiteit is voor het gros van de Joden in Nederland.
Hoogstwaarschijnlijk begrijpt u als NIW–lezer daarom wat ik wil beschrijven: het gevoel ongehoord, onbegrepen en genegeerd te zijn. Net als u ben ik opgeofferd door de linkse politiek in ruil voor quasimoraliteit en electoraal gewin. Onlangs nam ik, jong, Joods en teleurgesteld, afscheid van Volt.
Climax
Drie weken geleden luisterde ik naar lotgenoten bij het praatprogramma Bar laat. Het is goed dat er wordt benadrukt hoe het is Joods te zijn in deze tijden van polarisatie en onrust. Maar na een half uur leek het alweer genoeg geweest. De Joodse gasten verdwenen uit beeld, het was tijd het over voetbal te hebben. Vandaag, als ik de krant opensla of een nieuwsapp open, lees ik nauwelijks nog iets over antisemitisme. Het onderwerp is alweer aan de kant geschoven. Voor mij is dit geen trendy discussie, maar een voortdurende realiteit. De marechaussee voor Rosj Pina, de trauma’s van grootouders die de Shoa hebben meegemaakt, scheldpartijen op sociale media. Nu deze ellende een climax heeft bereikt, blijven we vrezen voor paspoortcontrole of een zoveelste protest op de universiteit waarin wordt opgeroepen tot wereldwijde intifada. Dit is wat het betekent Joods en jong te zijn in Nederland. Op het moment dat presentator Jeroen Pauw dit onderwerp inruilde voor iets luchtigers, vroeg ik me af: wanneer is Jodenhaat dan wel urgent genoeg?
Linkse politici, die zich profileren als inclusief, laten ons al heel lang in de steek
Niet alleen de media kijken weg, ook de politiek sluit haar ogen voor antisemitisme. Linkse politici, die zich profileren als inclusief, laten ons al heel lang in de steek. “Helaas lijkt het erop dat links niet meer opkomt voor Joden, vanwege de angst niet te deugen,” schreef ik in mijn afscheidsbrief aan Volt. Daarin noemde ik niet alleen Volt, maar benadrukte ik ook dat progressief Nederland vooral opkomt voor de islamitische gemeenschap. Dit was glashelder toen na de Jodenjacht de focus van het debat vooral lag op integratie in plaats van de veiligheid van de Joodse gemeenschap na de angstaanjagende gebeurtenissen.
Kopjes thee
Terwijl het antisemitisme toeneemt, schreef Kati Piri, Tweede Kamerlid van GL/PvdA, afgelopen week slechts over vermeende politieke inmenging door Israël in Europa. Haar partijgenote Keren Hirsch reageerde: “Een obsessie lijkt het te zijn.” Deze bizarre selectieve verontwaardiging leidt de aandacht af van de realiteit van de toenemende Jodenhaat. Het meten met twee maten was mijn belangrijkste reden om te vertrekken bij Volt. Men durft antisemitisme niet écht te veroordelen. Links legt de oplossing vooral bij de Joodse gemeenschap, wij moeten op zoek gaan naar verbinding. Begrijp me niet verkeerd, ik ben daar absoluut voorstander van. Het is ook belangrijk in gesprek te gaan. Maar het lijkt toch behoorlijk op victimblaming als het hierbij blijft. Kopjes thee drinken hielp ook niet genoeg toen ik achter de hoge muren van Rosj Pina leerde lezen. Helaas zijn wij het stadium van ‘voorkomen is beter dan genezen’ allang gepasseerd. De nood is daarvoor te hoog opgelopen, het is tijd in te grijpen.
––––––––––––––––––––––––––
Hadassah Eljon (19) studeert liberal arts and sciences aan Amsterdam University College, waar ze zich richt op filosofie en medische vakken.
